• Zehirli Kalem Öykü Ödülü
  • Katkıda Bulunanlar
  • Hikayeler
    • Hikaye Dinle
    • Tüm Hikayeler
    • Bilim Kurgu
  • Makaleler
    • Tüm Makaleler
    • Kitaplar
    • Röportajlar
  • Bulmacalar
  • Blog
  • Sayılar
    • Dedektif 31. Sayı
    • Dedektif 30. Sayı
    • 2020 Sayıları
      • Dedektif 29. Sayı
      • Dedektif 28. Sayı
      • Dedektif 27. Sayı
      • Dedektif 26. Sayı
      • Dedektif 25. Sayı
      • Dedektif 24. Sayı
      • Dedektif 23. Sayı
      • Dedektif 22. Sayı
      • Dedektif 21. Sayı
      • Dedektif 20. Sayı
      • Dedektif 19. Sayı
      • Dedektif 18. Sayı
    • 2019 Sayıları
      • Dedektif 17. Sayı
      • Dedektif 16. Sayı
      • Dedektif 15. Sayı
      • Dedektif 14. Sayı
      • Dedektif 13. Sayı
      • Dedektif 12. Sayı
    • 2018 Sayıları
      • Dedektif 11. Sayı
      • Dedektif 10. Sayı
      • Dedektif 9. Sayı
      • Dedektif 8. Sayı
      • Dedektif 7. Sayı
    • 2017 Sayıları
      • Dedektif 6. Sayı
      • Dedektif 5. Sayı
      • Dedektif 4. Sayı
      • Dedektif 3. Sayı
      • Dedektif 2. Sayı
      • Dedektif 1. Sayı
  • Reklam
  • Sık Sorulan Sorular
Dedektif | Polisiye Dergi

ipuçlarını takip edin!

Dedektif
  • Zehirli Kalem Öykü Ödülü
  • Katkıda Bulunanlar
  • Hikayeler
    • Hikaye Dinle
    • Tüm Hikayeler
    • Bilim Kurgu
  • Makaleler
    • Tüm Makaleler
    • Kitaplar
    • Röportajlar
  • Bulmacalar
  • Blog
  • Sayılar
    • Dedektif 31. Sayı
    • Dedektif 30. Sayı
    • 2020 Sayıları
      • Dedektif 29. Sayı
      • Dedektif 28. Sayı
      • Dedektif 27. Sayı
      • Dedektif 26. Sayı
      • Dedektif 25. Sayı
      • Dedektif 24. Sayı
      • Dedektif 23. Sayı
      • Dedektif 22. Sayı
      • Dedektif 21. Sayı
      • Dedektif 20. Sayı
      • Dedektif 19. Sayı
      • Dedektif 18. Sayı
    • 2019 Sayıları
      • Dedektif 17. Sayı
      • Dedektif 16. Sayı
      • Dedektif 15. Sayı
      • Dedektif 14. Sayı
      • Dedektif 13. Sayı
      • Dedektif 12. Sayı
    • 2018 Sayıları
      • Dedektif 11. Sayı
      • Dedektif 10. Sayı
      • Dedektif 9. Sayı
      • Dedektif 8. Sayı
      • Dedektif 7. Sayı
    • 2017 Sayıları
      • Dedektif 6. Sayı
      • Dedektif 5. Sayı
      • Dedektif 4. Sayı
      • Dedektif 3. Sayı
      • Dedektif 2. Sayı
      • Dedektif 1. Sayı
  • Reklam
  • Sık Sorulan Sorular
  • Dedektif Dergi 13. Sayı
  • Hikaye
  • Hikaye Dinle

Hikaye Dinle: Esrarengiz Adam 🔊🎧

  • Haluk Seyit
  • 4 Nisan 2019
  • 6 dakika okuma
Beğeni
Tweet
Paylaş
Beğeni

Çocukluğum, Eski İstanbul ya da Suriçi olarak bilinen bir yerde geçti: Fatih’in Kocamustafapaşa semtinde. Yahya Kemal’i kalbinden vuran semti şiirine taşıyışını, o rüyayı yaşadıktan çok sonraları fark edecektim. Nasıl diyordu şair?

Geç vakit semtime döndüm Koca Mustâpaşa’dan

Kalbim ayrılmadı bir an o güzel rü’yâdan.

Henüz sokak çeşmelerinin sökülmediği, mahalle eşrafının birbirinden selamı sabahı kesmediği, herkesin herkese güvendiği, bayram günleri gül kokulu bez mendillerin içine harçlık, lokum konulduğu günlerdi. Bahçeye kuru ekmekle bile salınmadığımız: “Arkadaşının canı çekmez mi?” diye azarlanıp, elimize arkadaş sayısınca kuru ekmek verildiği bir dönemdi.  Yoksul semtimin, gönlü zengin insanlarının daha saymakla bitmez ne incelikleri vardı!

Gözünde o günlere dair ne canlanıyor?, diye sorarsanız aklıma önce evimizin önündeki geniş bahçe, sonra en iyi arkadaşım Danyal’ in yuvarlak yüzü gelir. Bugün bile hatırladıkça anılarımızı, yüzümde genişçe bir tebessüm belirir. Neden mi? Sanırım tek bir örnek vermem yeterli olacaktır, ki yeterli olsun, zira bu bir hikaye. Ama söz, eğer bir gün o günlerimize dair bir roman yazarsam bu bölümü genişçe ele alacağım. Örneğime gelirsek… Danyal Ortodoks cemaate mensup bir Rum’du. Ve her pazar Samatya Aya Mina Rum Ortodoks Kilisesi’ndeki ayine gitmek zorundaydı ailesiyle, tabi en yakın arkadaşını, yani beni de yanında görmek isterdi elbet. Fakat buna bir mani vardı, çünkü ben de Müslümandım. Aramızda bir anlaşma yapmıştık, pazar günleri ben onunla kiliseye gidecektim, o da bunun karşılığında benimle Cuma namazlarına gelecekti. İşin en keyifli yanı da Cuma namazlarına gittiğimiz Sünbül Efendi Camii imamının, bir Hıristiyan’ı camiye alıştırdığım için beni her görüşünde cebime harçlık sıkıştırışıydı.

Sıcak bir yaz günüydü. Evimizin önündeki genişçe bahçedeki dut ağaçlarına çıkmış, aç karnımızı olgunlaşmamış meyvelerle dolduruyorduk. Bu bahçeyi çevreleyen iki metrelik duvarı aşma, bahçenin öte tarafını görme fırsatını buluyorduk ağaçların üzerindeyken. Duvarın ötesinde bizimkini ikiye katlayan, sık ağaçlarla çevrili bakımsız bir bahçe, ortasında da iki katlı bir ev vardı. Danyal bir dalın üzerine uzanmış, yediklerinin tadına varmaya odaklanmış gibi gözlerini kapamıştı. Bense bir süredir karşımdaki komşu bahçeye bakıyordum. Büyülü bir yer gibi görünüyordu gözüme ve baktığım her an bu büyü tüm benliğimi işgal ediyordu adeta.

-Biliyor musun? , dedim kendi kulağıma bile yabancı gelen bir olgunlukla.

-Neyi?

Danyal tatlı bir rüyadan uyandırılmanın hoşnutsuzluğuyla doğruldu yerinden.

-Bu evde kimler yaşıyor? Nasıl insanlar?

İlk defa görüyor gibi baktı, ağaçların bir sur gibi çevrelediği eve. Ardından da, izlediği bir korku filmindeki gizemli adamı taklit edercesine:

-Pek iyi şeyler duymadım, dedi. Yaşlı bir adam yaşıyormuş orada. Çocuk katiliymiş, afla çıkmış hapishaneden. Babam kahvede konuşurlarken duymuş bunları, beni de iyice tembihledi oraya yanaşmamam konusunda. Benden de sana tavsiye: Aman ha sakın o eve yanaşayım deme!

Şaşırmış gibi dudağımı büzdüm ama hiçbir şey demedim. Danyal’ in bu basit hikayesinde aksayan, içime sinmeyen bir şeyler vardı. O yüzden kiminle karşılaşsam o evi ve orada yaşayan adamı sordum. Kimine göre ayyaş, kimine göre katil, kimine göre de meczup bir adamdı; fakat hepsi hikâyelerinin sonunda kavilleşmişçesine aynı sözü söylüyorlardı:  Aman ha sakın o eve yanaşayım deme!

Bir gizem vardı bu evde, bahçede ve bu sınırlar içerisinde yaşayan bu adamda. Bütün mahallelinin fikri de ona yanaşmamak olduğuna göre, bu gizemi de ancak ben çözebilirdim. Her gece el ayak çekildikten sonra, gizlice evden çıkıyor, sonra da gizemli saydığım evi en iyi görebileceğim konumda yer alan ağaca çıkıyordum. İşimi o kadar ciddiye alıyordum ki boynuma astığım oyuncak bir dürbünüm, cebimde de gözlemlerimi kaydedeceğim bir not defterim ve kalemim bile vardı. Fakat her gece bir öncekinin aynısı gibiydi. Saat bire doğru eve en yakın ağaca asılı gaz lambası yakılıyor, birkaç acemi deneyişin ardından muazzam bir resital başlıyordu. Adını daha sonra öğrendiğim enstruman saksafondu adamın elindeki. Fakat adama değişik açılardan bakma çabama, tüm sabırlı bekleyişlerime rağmen onun yüzünü bir türlü göremedim. Yüzü gaz lambasının ışığı saksafonun metalik zeminine düşünce müthiş bir güç kazanıyor ve adamın kafasını bir ateş topundan ibaret kılıyordu. Adamın sadece geceleri evinden dışarıya çıkıyor oluşu, her gece aynı saatte aynı noktada bir ritüeli yerine getirircesine enstruman çalışı, yüzünün bir ateş topundan ibaret oluşu… Tüm bunlar beni daha da heyecanlandırıyor, müthiş bir hikayenin kahramanı ile karşı karşıya kaldığım hissini uyandırıyordu. Serüvenim, bir gece hiç beklemediğim bir şekilde son buldu. Ağacın tepesinde dürbünümle karşıyı gözlerken birinin omzumu tutuşuyla irkildim. Kalbim yerinden fırlayacak gibiydi.

-Sakin ol, benim.

Babamı uyku tutmayan bir gece, yakalanmama sebep olmuştu. Eve gidişimiz, gecelikli annemin uykulu gözlerindeki kızgınlık ve babamın :

-Şimdi git yatağına uyu, yarın seninle uzun uzun konuşacağız, deyişi… Her şey dün gibi aklımda.

Ertesi günlerdeki sıkı yönetim dışında her şey eskisi gibiydi, bir tek o gizem avcılığı son bulmuştu. Hayatım ailemin istediği gibi sıradanlaşmıştı. Sıradan hayat, güvenli limandır anne ve babalar için. Bu yüzden çocukları kendi kafalarındaki yaşam çizgisi dışına çıkmamalıdır.

Hikaye burada bitecek derken garip bir şey oldu, hiç beklenmedik bir şey. Babamın bir akşam eve gelişi o alışıldık halin dışındaydı, telaşlıydı.

-Neler olduğunu tahmin bile edemezsiniz, derken konuşmasının devamını getirmek yerine televizyona yöneldi.

Annemle ben şaşkın gözlerle onu izliyorduk. Babam, elindeki televizyon kumandası ile kanalları gezerken bana seslendi:

-Gel bakalım bay dedektif!

Sesinde öfke ya da en ufak bir kızgınlığa dair iz yoktu, hatta biraz övgü vardı. Babama yanaştım, beni kolumdan yavaşça çekip yanına oturttu. Haber muhabirinin sesindeki heyecan yapmacık değildi.

-Bir zamanların efsane müzik gruplarından biri olan Silüetler’ in son ismi Muzaffer Güler de dünyaya gözlerini yumdu. Uzun zamandır ortalarda görünmeyen sanatçının bu evde inzivaya çekildiği söyleniyor. Evden yayılan koku üzerine komşuların polisi araması ile hayranlarını üzen gerçek ortaya çıktı. İlk yapılan inceleme sonucunda sanatçının iki gün önce öldüğü belirlendi. Bu arada evde yapılan taramada gün yüzüne çıkmamış onlarca beste bulundu.

O akşam ve ertesi akşamlar Muzaffer Güler üzerine yapılan programları izledik. Gizem çözülmüştü, ama benim sayemde değil. Fakat kimsenin bilmediği bir şey vardı. Gün yüzüne çıkılmadığı söylenen bestelerin gizemli bir dinleyicisi vardı ve bunu sanatçının kendisi dahi bilmiyordu.

Yorum Bırakın:

yorum

Haluk Seyit

Merhabalar, Ben Türk Dili ve Edebiyatı Öğretmeni Haluk SEYİT. 28 Şubat 1984 İstanbul doğumluyum. Evli ve bir çocuk babasıyım. Balıkesir Üniversitesi FEF Türk Dili ve Edebiyatı bölümü mezunuyum. (2002-2006) Selçuk Üniversitesi Ortaöğretim Türk Dili ve Edebiyatı Öğretmenliği Tezsiz Yüksek Lisansımı tamamladım. (2006-2007) 2007 yılından beri Milli Eğitim Bakanlığı’nda Türk Dili ve Edebiyatı Öğretmeni olarak çalışmaktayım. Çocukluğumdan beri hayalim yazar olmak. Birkaç roman denemem var. Olgunlaşmak adına sürekli okuyor ve yazıyorum. Youtube, instagram, facebook, twiter gibi sosyal ağlar üzerinden edebiyatı sevdirmeye çalıştığım adreslerim var ve bu yollarla güzel bir kitle yakaladım. Üniversite sınavlarına yönelik birkaç kitabım çıktı. Edebiyatla kalın, güzel kalın! Saygılarımla...

Önceki Yazı
  • Dedektif Dergi 13. Sayı
  • Hikaye
  • Hikaye Dinle

Hikaye Dinle: Saksağan 🔊🎧

  • Funda Menekşe
  • 4 Nisan 2019
Oku
Sıradaki Yazı
hikaye geçemeyiş izzet otru dedektif dergi
  • Dedektif Dergi 13. Sayı
  • Hikaye

Hikaye: Geçemeyiş

  • İzzet Otru
  • 4 Nisan 2019
Oku
Mutlaka Oku
kaçış hikayeleri
Oku
  • Dedektif Dergi 27. Sayı
  • Hikaye

Tilda ve Diğerleri: Bangkok’ta Kalmak İsteyeceğiniz Son Yer: Bangkok Hilton | 27

  • Tuğba Turan
  • 17 Ekim 2020
Oku
  • Dedektif Dergi 27. Sayı
  • Hikaye

Beni Güzel Hatırla | 1

  • Derin Gezmiş
  • 17 Ekim 2020
Oku
  • Dedektif Dergi 27. Sayı
  • Hikaye

Niyazi

  • Yeşim Yörük
  • 17 Ekim 2020
Oku
  • Dedektif Dergi 27. Sayı
  • Hikaye

Taş, Kağıt, Makas!

  • Gamze Yayık
  • 16 Ekim 2020
Oku
  • Dedektif Dergi 27. Sayı
  • Hikaye

İnsta’ndan Öptüm Seni

  • Güneş Barguş
  • 16 Ekim 2020
Oku
  • Dedektif Dergi 27. Sayı
  • Hikaye

Yeşil Kapılı Ev | 1

  • Esra Gürel Şen
  • 16 Ekim 2020
Oku
  • Dedektif Dergi 27. Sayı
  • Hikaye

Ne Bileyim Ben

  • Deniz Öztürk
  • 16 Ekim 2020
Oku
  • Dedektif Dergi 27. Sayı
  • Hikaye

3 Aylık Ceza

  • Yasin Yıldız
  • 16 Ekim 2020
about
Dedektif Dergi’de

Sizin de yazılarınız yayınlanabilir:

Dedektif Yazarı Olmak İçin Tıkla
31. Sayıyı Şimdi Okuyabilirsin:

Dedektif'in yeni sayısını ücretsiz, PDF olarak okumak için lütfen e-mail listemize üye olunuz:

* gerekli bilgi
Dedektif | Polisiye Dergi
  • Zehirli Kalem Öykü Ödülü
  • Bize Ulaşın
  • Dedektif Dergi Sayıları
  • Türkiye Polisiye Yazarları 🇹🇷
  • Dedektif’te Yazar Olmak
  • Sık Sorulan Sorular:
  • Hakkımızda
Polisiye Dergi Dedektif’in yayınlandığı dedektifdergi.com sitesinin ve yazarlarının hakları 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Kanunu’nda belirtilen hükümlerle korunmaktadır. Dedektif’de yer alan içerikler kopyalanamaz, değiştirilemez ve diğer dijital alanlarda (web sitesi, blog, vb.) yayınlanamaz. Dedektif’de yer alan öykü ve makalelere link verilerek atıf yapılabilir, içerikler kaynak olarak gösterilebilir.Alıntı yapmak için, izin almak, yazarın adını belirtmek ve yazının yayınlandığı bu sitedeki sayfaya link vermek, hem yasal hem de etik açıdan zorunludur. Alıntılarda kesinlikle değişiklik yapılamaz.

Aradığınızı yazıp enter'a basın. Bakalım sitede var mı.