YANIK LASTİK KOKUSU
Yerde boylu boyunca uzanmış yatıyorum. Otobüsün tekerleği önümden geçiyor. Aklım küçük bebeğe takılıyor. İlk ve son yolculuğun arasında kalan bebek nasıl ağlar? Göz kararı annesini arıyorum. Kadının çocuğunu bırakma ihtimalini düşünemiyorum. Ağzı süt kokan bebek…
El yordamı ile kendimi kontrol ediyorum. Hiçbir sorun görünmüyor. Yerde yatan benim. Sıra eşimi aramaya geliyor. Minicik bir kan lekesine bile dayanamazdım. Şimdi kan gölü içindeyim. Burnuma kaza anının yanık lastik kokusu geliyor. Bir polisin yardımıyla yerden kalkıyorum. Adam bana öfkeyle bakıyor. Sanki tüm bu olan bitenler benim yüzümdenmiş gibi… Bunun mümkün olmadığını bir tek ben biliyorum.
Eşimi bulabilsem eminim o da benim tarafımı tutardı. Bizimki aşk evliliğiydi, yalan yoktu, ihanet de yoktu. Her ne kadar diğer yolcuları tanımasam da eşim aracın içindeydi. Bir de ben…
Ölmek istesem bir otobüsü mü seçerim? Sakat kalma riski varken hem de…
En temizi zehir. İç ve yat…
Polis hiç beklemediğim anda elime kelepçeyi taktı. Adamın bana olan öfkesi gittikçe artmakta. Yanık lastiğe gözüm takılıyor. Böyle bir kaza olmasa ben de bir otobüs almak istiyordum. Karavan hesabı… Ne pansiyon derdi ne kurallar. Kafa nereye biz oraya. Zaten çocuk yapmayı da hiç düşünmedik. Biz bu dünyaya sığamazken o bebek ne yapacaktı? Bizler gezgin insanlarız. Yeri geldiğinde otostop bile yaptık.. Şimdi ise sıkışıp kalmış bir haldeyiz.
Olay Yeri İnceleme ekibi kaza yerini itinayla bantlıyor. Hiç açılmayacak bir mühür gibi.
“Şoför sen miydin?”diyor sert olan.
“Yok amirim ben eşimi arıyorum.
“Lan ne eşi it herif!”
İt herif diye bir mertebe vardı da ben mi bilmiyordum? Adam bir kova suyu başımdan aşağı boşalttı. Hırsını alamadıbir de dayak attı.
“Bu kaçıncı kaza be! Anladık yalnızların adamısın. Ya birileri ölseydi, hapislerde çürürdün.”
O an eşimin öldüğünü hatırlıyorum. Bir yandan da yanık lastik kokusunu…
Her defasında eşim gibi kazada ölmek istiyorum. Onun yaşadıklarını hissetmek…
Fırlayan her lastikte eşime daha çok yaklaşıyorum. İşin en güzel tarafı yaptığım hiçbir kazayı hatırlamıyorum. Defalarca ölemeyen ölümsüz adamım ben…
Polis son çare ehliyetime el koyuyor. O kadar eminler ki başka bir ölüm denemesi yapmayacağımı sanıyorlar. Bir kaza hikâyesi neden bu kadar zor olabilir? Fırında da tam ağza layıkbir lastik pişiyor. Usta acemi olmalı, lastiğin altını yakıyor. İnsan ölüme giderken neden yanık lastik yesin ki?
Ekipler beni Emniyet’e götürmek için araca alıyorlar. O an içim sevinçten kıpır kıpır oluyor. Yoksa polis arkadaşlarım beni son yolculuğuma mı uğurlayacaklar? Siz de yanık lastik kokusunu alıyor musunuz?
“Kökle gazı polis abi, son durak eşimin yanı!”
La li la li…
